Blog 4: Lea bedankt!

Beste lezer, beste supporter(s),

Vanuit welzijn op straat en het welzijn vanuit liefdevolle relaties en mensen uit mijn omgeving, kijk ik hoopvol uit naar nieuwe collega’s en die verbindende kop koffie op de werkvloer onder collega’s.

Na mijn uitdiensttreding, en ziek worden na contracteinde in 23, volgde in de eerste fase een intensief hersteltraject voor mij. Het was een bevlogen tijd, ik kan het beter omschrijven als rush-hour voor gevorderden deluxe. Mijn officieel ziekzijn trad verlaat in met hulp van de jurist. (dankbaar: wel gekregen.) Hierdoor kon ik verder worden behandeld en toewerken naar herstel.

In de tweede fase van mijn herstel, verloor ik door de intensief verkregen behandelingen, na de opname mijn haar. Hierna volgde helaas en toch maar wel een intake, bij een gespecialiseerde haarkliniek, voor aanmeting van een fusion. Echter verrassend genoeg, door tussentijdse verbetering van mijn toen slechte haarconditie, besloot ik van de koop te willen afzien. Echter doordat de aankoop volgens intake eerder plaatsvond, was de koop al gesloten. Er volgde opnieuw juridische inzet, naar een acceptabele zaakafhandeling.

Eind tweede fase naar begin derde fase van mijn herstel, was daar ineens hulp van boven. Op het juiste moment, kwam ik in contact en werd ik razend nieuwsgierig van het oriëntatie programma vanuit Emma At Work. Ik besloot in november met de organisatie in zee te gaan en per direct met trainingen te starten. Emma at Work, een gecertificeerd ondernemerschap, dat zich inzet voor het vinden van passend werk, voor jongeren met een (chron) fysieke beperking t/m 40 jaar, met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dit hielp mij overigens naast het actieve contact met gelijkgestemden jongeren tijdens trainingsuren op locatie en hybride, goed om werkfit te worden. Naast mijn redactiewerk van daarvoor.

Vlak daarvoor heb ik nog met een privékennis uit mijn werkveld, via Olympia enkele succesvolle kennismakingsgesprekken gehad.  

Intussen had ik er al de nodige hersteluren opzitten en ging het beter met mij. Om toch en weer van welzijn te genieten en mijn dagen verder aan te vullen, pauzeerde ik zo nu en dan weer even voor een kop koffie (met of zonder chocolade) in een lounge of bij de Bakkerij

Kwam daar spontaan een leuke ondernemende vrouw naast mij zitten.

Lea (46) (nickname) was belangstellend en we raakten aan de praat over wat ons bezighield. Ik vertelde onder andere over mijn laatst gedane activiteiten voor het leerwerktraject, mijn (toen) toekomstig te geven werkpresentatie voor Schiphol. Met als onderwerp: van durven dromen naar toekomstdromen! @ Bij Emma At Work kan het! Omdat ik het waard ben! Inclusief of niet. Ik knipoogde. En ik vervolgde mijn verhaal. Over de zoektocht naar een volgende inclusieve baan, de struggles waar wij jongeren zoal tegenaan lopen of uit eigen genomen initiatieven om betaald aan werk te komen / gaan met een fysieke uitdaging. Mijn innige wens om verder door te kunnen bouwen aan een voor mij betaald toekomstperspectief mocht niet ontbreken. 

Lea volgde het gesprek. Later in het gesprek kwam naar voren dat ook zij eraan heeft moeten wennen zich soms aan te passen aan hoe iets wel kan ondanks haar (jou) uitdaging in plaats van je hindernis als (maatschappelijke) belemmering te zien en zeggen dat (je) iets niet kan. Zo kijkt en handelt de huidige maatschappij  vind ik, nog te vaak afstandelijk, vanuit de belemmerende overtuigingskracht.  Door een eerder ongeluk in het leven had Lea (ook) te maken gehad met een soortgelijke hindernis. Haar vader was blind of slechtziend en Lea een moedig mens!

'Ik weet zeker dat je verder komt', zei ze. 'Het helpt als je op zoek gaat naar een grote organisatie: daar war de praktische kant en de toegankelijkheid al aan de  huidige gebouwnormen zijn onderworpen. En je  vooraf dus niet hoeft af te vragen of je als rolstoelgebruiker wel binnenkomt. En je niet, niet  binnenkomt omdat de draaideur niet werkt of de naastgelegen trap te veel treden heeft. Lea was administratief-secretarieel inzetbaar voor een ziekenhuis. Misschien herken je het wel, zei ze: 'ik bereid onder andere spreekuren voor, ben er voor de praktische ondersteuning van artsen én wat ik ook zie is, hoe belangrijk het is dat er ervaringsdeskundige mensen werken die patiëntgericht inlevend vermogen hebben  en mee kunnen denken en praten met hoe de ervaring voor de patiënt zelf is. Bijvoorbeeld als ze ter plekke moeilijke tijden beleven of een intensieve behandeling moeten ervaren voor of na iets dat eerder al geweest is. “Je lijkt mij er geknipt voor”. Even: zij wist niet dat ik van oorsprong secretaresse ben, en dat ik het nodige ik aan motivaties al achter de rug had. Ik antwoorde haar en zei dat ik in betere tijden nog in een zelfde functie voor het LUMC-kno een fulltime stage gelopen heb. 

Ik als ervaren ex-directiesecretaresse, naast ervaringsdeskundig all inclusive worker in de  breedte (en eigenlijk ook wel de lengte), knikte instemmend en lachte.  Ik hield (toen) en ik heb nog altijd houvast aan mijn eerder verschenen zoekprofieluitkomsten voor project en procesadministratie. Ik waardeerde haar uitleg en support. ‘Je hebt trouwens wel gelijk dat er nog een flinke slag aan verbetering van de toegankelijkheid van de samenleving voor (hard)werkenden mensen met een arbeidsbeperking  moet worden gedaan hoor. Ik knipoogde en voelde mij gehoord.

Lea wenste mij succes met het doen van mijn presentatie en de verdere zoektocht naar werk. En onthoud: jij komt er wel. Een wit-(kleur) outfit ...engel of anders blauw staat je ook goed hoor.

We stapelden de schotels op en stonden op van ons plek. Oh en betalen? Dat hoeft niet hoor, want “Jij hebt dit verdiend” Dit keer kwam de knipoog van haar. 

Hopelijk treffen we elkaar nog eens op dezelfde plek. Dan vertel ik je vast of het wéer is gelukt. En dan wel mét een traktatie. Je was een bijzondere ontmoeting voor me.

Met vriendelijke groet,

Annet van der Plas