Ik wil niet opgeven
Update:
Mijn missie is altijd geweest om mij zo goed mogelijk in te zetten voor deze wereld en maatschappij. Mijzelf dusdanig te ontwikkelen, om mij zo goed mogelijk te kunnen inzetten en hierbij heb ik lastige keuzes moeten maken. De lastige keuzes waren vooral voor mijn lichaam. Bijvoorbeeld mijn amputatie van mijn voeten in 2015, zodat ik lichamelijk minder beperkt zou zijn in mijn bijdrage aan deze maatschappij. Mij verder kon ontwikkelen en dus kon studeren. In 2022 moest ik weer een keuze maken, mijn knieën recht laten zetten of niet, kort uitgelegd mijn bennen laten breken. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om het te doen, zodat ik ook meer kon gaan werken en uiteindelijk ook meer kan gaan betekenen voor mijn omgeving en de maatschappij. De afgelopen 2,5 jaar waren hierdoor behoorlijk moeilijk voor mij, weer lopen opgeven om uiteindelijk weer opnieuw te leren lopen.
Nu loop ik bijna alles weer alleen, heb ik volgens de zorgverzekeraar waarbij ik ben verzekerd. Heb ik geen recht meer op nieuwe beenprotheses. Hierdoor heb ik dus geen goede beenprotheses meer die passen, mijn lichaam veranderd in positieve zin. Ik zit namelijk in mijn herstel. Maar doordat mijn protheses niet meer passen heb ik dus last van drukplekken onder op mijn stompen, dit doet mij soms zoveel pijn. Het zijn eigenlijk kneuzingen. Ik snap dat sommige nu denken maar dan maak je toch weer gebruik van je rolstoel? Nou, dit heeft dus geen positief effect op mijn herstel en dus mijn bijdrage aan deze maatschappij.
Ook wil ik weer ik kunnen zijn en daarmee bedoel ik te zeggen, ik heb voor mijn amputatie en andere medische ingrepen gekozen om te kunnen lopen, te sporten en op mijn manier een steentje te kunnen bijdragen! Er wordt vanuit 1 kant van mij verwacht dat ik mij blijf inzetten en presteer, maar aan de andere kant word ik kennelijk gezien als last (kostenpost) en krijg ik het gevoel soms dat het niet uitmaakt hoe hard ik mij inzet het is kennelijk niet goed genoeg. Terwijl ik deze drastische lichamelijke keuzes heb gemaakt om te kunnen blijven functioneren in deze wereld en mensen te kunnen en blijven helpen. Te laten zien dat het kan, zolang jijzelf maar wil. Ik had ook kunnen zeggen ik ga thuis op de bankhangen en niks doen. Dan was ik depressief geworden, want zo ben ik niet. Maar nu raak ik tussen twee dingen in verstrikt ik wil en ik doe en zet mij in en dit wordt verwacht van mij, maar geen juiste hulpmiddelen, steun en prestatieverwachtingen van deze maatschappij werken mij op dit moment extreem in het nauw. Waarom zou ik dan nog mijn best doen? Om dat ik weet als ik het niet doe ik ongelukkig word. Daarnaast NEVER GIVE UP!